رابطه بین مخارج دولت و مصرف بخش خصوصی در کشورهای در حال توسعه آسیایی

در میان سیاست های اقتصادی مد نظر دولتها سیاستهای مرتبط با مخارج و هزینه های دولت به عنوان یک ابزار سیاست مالی اهمیت خاص خود را دارد زیرا مخارج دولت دارای آثار بالقوه گسترده بر اقتصاد و متغیرهای کلان اقتصاد از قبیل مصرف، سرمایه گذاری و تولید ناخالص داخلی می باشد. لذا در این تحقیق به بررسی رابطه میان مخارج دولت و مصرف بخش خصوصی و این مساله که آیا مخارج دولتی و مصرف بخش خصوصی جانشین هستند یا مکمل، در 13 کشور درحال توسعه آسیایی طی دوره 1990 تا 2006 پرداخته می شود. طبق ادعای گراهام (1993) رابطه ی بین مخارج دولت و مصرف خصوصی را زمانی که درآمد قابل تصرف در مدل لحاظ نشود نمی توان به درستی تشخیص داد، لذا برای بررسی موضوع دو مدل مد نظر قرار گرفته است یکی بدون در نظر گرفتن درآمد قابل تصرف و دیگری با لحاظ آن. نتایج آزمونهای ریشه واحد پانل نشان دهنده وجود ریشه واحد در متغیرها می باشد که به این ترتیب بررسی وجود هم انباشتگی ضروری است. نتیجه آزمونهای هم انباشتگی، وجود هم انباشتگی پانل را تایید می کند، به این ترتیب بدون نگرانی می توان در گام بعدی اقدام به برآورد مدل و بدست آوردن ضرایب نمود. در این تحقیق برآوردگر dols به عنوان برآوردگر اصلی مد نظر قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که بین مخارج دولت و مصرف خصوصی رابطه جانشینی جبری یا به عبارت دیگر رابطه crowding-out وجود دارد یعنی با افزایش مخارج دولت شاهد کاهش مصرف بخش خصوصی خواهیم بود. همچنین ضریب درآمد قابل تصرف مثبت و معنی دار می باشد که نشان دهنده این است که با افزایش درآمد قابل تصرف شاهد افزایش در مصرف بخش خصوصی خواهیم بود. به این ترتیب سیاستگذاران به هنگام استفاده از مخارج دولت به عنوان یک ابزار سیاستی، باید به اثر جانشینی جبری و تاثیر آن بر نتایج سیاست اتخاذ شده توجه داشته باشند.